Za źródło wiary i normę życia Kościół ewangelicko-reformowany (KER) uznaje jedynie Pismo Święte (SOLA SCRIPTURA – jedynie Pismo Święte), z którego niedoskonały i grzeszny człowiek dowiaduje się o usprawiedliwiającej Bożej łasce objawionej w życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa; dzięki niej możemy oczekiwać zbawienia, na które własnymi siłami zasłużyć nie potrafimy (SOLA GRATIA – jedynie z łaski). Co więcej, uważamy, że do naszego zbawienia wiara w Boże obietnice zawarte w Piśmie Świętym w zupełności wystarcza (SOLA FIDE – jedynie przez wiarę); wiarę tę wyrażamy oddając cześć wyłącznie Bogu (SOLI DEO GLORIA – Bogu jedynie chwała). Kościół funkcjonuje w tym świecie, gdzie wszystko kostnieje, więdnie i przemija. Społeczność Kościoła, która w pewnym momencie historii dostrzegła potrzebę reformy, zachowuje przekonanie, że tak zreformowany Kościół powinien stale się reformować, nieustannie się odnawiać (ECCLESIA REFORMATA ET SEMPER REFORMANDA VERBI DIVINI – Kościół reformowany i stale się reformujący według Słowa Bożego).

KER należy do rodziny Kościołów wywodzących się z Reformacji szwajcarskiej XVI w. (Huldrych Zwingli, Jan Kalwin). Charakter KER w Polsce kształtują trzy nurty: rodzimy – polski (Jan Łaski, Mikołaj Rej), emigrantów z krajów Europy Zachodniej (Szwajcarzy, Francuzi, Szkoci, Niemcy i Holendrzy, bardzo szybko asymilujący się w warunkach polskich) i czeskobraterski – potomkowie Braci czeskich z trzeciej fali emigracyjnej w XVIII w., uchodzący przed prześladowaniami religijnymi, zasilili szeregi Kościoła w Polsce i założyli szereg zborów, a niektóre z nich trwają do dzisiaj.

Praktykujemy dwa – Chrzest i Wieczerzę Pańską (Komunię) pod dwiema postaciami – chleba i wina. Sakramenty zostały ustanowione przez Chrystusa i towarzyszą im widoczne znaki (woda przy Chrzcie, chleb i wino przy Wieczerzy).

Komunia nazywana jest najczęściej Wieczerzą Pańską. Aby podkreślić jej doniosłość, odbywa się tylko raz w miesiącu i w święta. Uczestnicy nabożeństwa zbierają się wokół Stołu Pańskiego, na znak przymierza z Bogiem i wspólnotą piją wino i dzielą się chlebem. W parafii warszawskiej istnieje możliwość przyjęcia Wieczerzy również pod postacią wina bezalkoholowego.

Drugie przykazanie Dekalogu mówi „Nie czyń sobie żadnych rzeźb ani obrazów tego, co jest na niebie w górze, i na ziemie w dole i tego, co jest w wodzie pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył [...]” (II Mż 20, 4-6). Z tego powodu cześć oddajemy wyłącznie Bogu bez pośrednictwa obrazów i rzeźb.

Ponieważ praktykujemy spowiedź powszechną, która polega na szczerym odpowiedzeniu twierdząco na trzy pytania zadane w trakcie tej części nabożeństwa: czy uważasz się za osobę grzeszną, czy żałujesz za grzechy, które popełniłeś i czy obiecujesz – za pomocą Bożą – poprawić swoje zachowanie. Niezależnie od spowiedzi, istnieje możliwość odbycia rozmowy duszpasterskiej.

Uznajemy go jako zwierzchnika Kościoła rzymskokatolickiego. KER za głowę Kościoła uznaje Jezusa, który nie potrzebuje pośredników na Ziemi. Najwyższym organem naszego Kościoła jest Synod.

Tak. Pastora nie obowiązuje celibat, jest takim samym człowiekiem jak każdy inny wierny.

Tak, mogą. W 1997 r. Synod w drodze głosowania otworzył kobietom drogę do ordynacji.

Kościół żyje w świecie, jest częścią tego świata, i czuje się odpowiedzialny za ten świat. KER niezbyt często publikuje oficjalne stanowiska dotyczące bieżących problemów społęcznych. Misją kościoła jest nauczać, a nie pouczać. Każdy, na podstawie własnej wiary i lektury Biblii, podejmuje decyzje w swoim sumieniu. Istnieje jednak oficjalne stanowisko w sprawie antykoncepcji i ustawy o ochronie życia poczętego, trwają prace nad stanowiskiem w sprawie in vitro. Chociaż w kwestiach obyczajowych KER wypowiada się ostrożnie, to nie waha się stanąć w obronie słabszych i prześladowanych. W ubiegłych latach ogłoszone zostały stanowiska dotyczące antysemickich incydentów na Podlasiu, alarmującej sytuacji w Tybecie i Darfurze.

Jezus traktował rozwody surowo, przypominał jednak zawsze, że bliźnich nie należy osądzać i potępiać. KER już przed drugą wojną światową uznawał rozwody, akceptując je jako element współczesnego życia społecznego. Rozwód nie wpływa na życie członka we wspólnocie – może dalej uczestniczyć w Wieczerzy Pańskiej, a jeśli wstępuje w nowy związek małżeński może uzyskać jego błogosławieństwo.